برای کلمه‌ی اُم‌گِشه معادلی ندارم اما به زنی که خاروخاشاکِ فرو رفته در چشم‌ها را با مهارتی ویژه از #چشم خارج کند را اُم‌گَشه می‌گوییم.

قنیده دخترِ اطعیمه الصالح از اهالی #روستای_مزرعه الربع از توابع شهرستان #شوش در شمال #اهواز بود. قنیده خانم از سی سالگی و در جوانی با انگشتان ظریفش شروع به این امرِ خیر کرد. با اینکه در جامعه‌ای سنتی زندگی کرد اما در قامتِ #پرستار به مرد و زن، کوچک و بزرگ خدمت می‌رساند.

اهالی آن دیار می‌گویند که حتی کسانی که گرفتارِ خاشاک در چشم‌هایشان می‌شدند از کشور #عراق برای درمان نزدِ ایشان می‌آمدند و آواز‌ه‌ی مهارتش تا آن‌سوی مرزها رفته بود.

در فصلِ برداشتِ محصولات، خصوصا #گندم و #شلتک، آمار مردهای مراجعه‌ کننده‌ که #کشاورز هستند به او بیشتر می‌شد و همه را بدون اینکه حق الزحمه‌ای بگیرد درمان می‌کرد.

ایشان را باید در زمره زنانِ توسعه یافته، موثر و تاثیرگذار آن دیار دانست که تا سن ۸۱ سالگی از مهارتش برای خدمت‌رسانی به جامعه قدم پس نکشید و باید او را شایسته‌ی نشان افتخار دانست. متاسفانه علوم نقلی در سیستم آموزشی مورد بی‌مهری واقع شده است.

اهالی این دیار مثلی دارند که می‌گوید “الویع، ویع العین، و الهِم، هم ال‌دین”. یعنی هیچ دردی به درد چشم نمی‌رسد و هیچ اضطرابی مثل بدهکار بودن نیست.

پزشکِ دهکده و درمانگرِ چشم‌های مردانِ کشاورز که با “شیله‌‌اش” (سربند زنانه) درد‌ها را التیام می‌بخشید امروز چهارم آذر ۱۴۰۰ از این دنیا چشم بست و در مقبره‌ی سید مشفی روستای مزرعه طریفی دفن شد.

قنیده‌ خانم از آخرین بازماندگانِ نیکوکارِ #جوامع_کشاورزی است. نامش برای همیشه در خاطرِ مردم این دیار می‌ماند.

گفتنی است، نام ایشان قنیده و مصغرِ کلمه‌ی #قند است. #قند در دوره‌ای که ایشان متولد شد از نشانه‌های نوظهورِ زندگی مدرن بود که جایگاه ویژه‌ای در زندگی انسان‌ها پیدا کرده بود.