یکی از اقدامات مشابه دو متفکر مشهور آلمانی- اریک فروم و جورج زیمل- پرداختن به سنخ شناسی اجتماعی برای ارائه و تکمیل ساختارهای مدنظرشان از رفتار و منش انسانها بود.

آنها به معرفی برخی از سنخ ها(تیپ ها)ی اجتماعی و بیان صفات و عادتواره های آنها پرداختند.

از جمله زیمل که به سنخ هایی چون بیگانه، ماجراجو، فقیر و خسیس پرداخت.

با استفاده از چنین رویکردی در معرفی سنخ های اجتماعیِ متاثر از فرهنگ مدرن، و با استفاده از تحلیل متون خبری و رسانه ای در فضای سیاسی اجتماعی خوزستان، می توان دو سنخ اجتماعیِ showman و stateman را مورد توجه قرار داد.

در فرهنگ لغات انگلیسی، showman به معانی مختلفی بکار رفته که از آنجمله می توان به نمایشگر، نمایش گردان، تبلیغاتچی، شوگردان، آدم چاخان و… اشاره نمود. آنچه در این نوشتار از این سنخ اجتماعی مدنظر است دارابودن نوعی منشِ showmanship (نمایشی) است. افرادی که با بروز رفتارهای نمایشی، پوپولیستی، غیرواقعی و یا اغراق گونه سعی می کنند نظر افکار عمومی جامعه را بسوی خود جلب کنند. مدیران، سیاسیون و یا شبه نخبگانی که سعی می کنند اتوریته یا تنفّذ نداشته ی خود را با بروز رفتارهای نمایشی در برخورد با دیگران در انظار دیگران اثبات کنند یا وقوع هر دگرگونی، تغییر و یا تحولی را با استفاده از پروپاگاندای رسانه ای و سوار شدن بر موج های احساسی در جامعه( نارضایتی ها، رضایتمندی ها و…) به خود منتسب کنند،  از این جمله اند.

این تیپ یا سنخ اجتماعی، سعی در سیاه نمایی و نادیده گرفتن توان و کارکردهای مثبت دیگران و برساختِ چهره ای منجی گونه از خود در جامعه دارد. به مسائل اصلی و مهم در جامعه نمی پردازند اما به حاشیه های جذاب در جامعه علاقمندند. ذیل این تیپ اجتماعی، آندسته شان که در مسند قدرت اند، بجای آنکه خود را در جایگاه پاسخگویی به نارسایی ها قرار بدهند، در موضع اپوزیسیون و منتقد، طلبکار جامعه می شوند. در فضای عمومی، از مشکلات گلایه و شکایت می کنند گو آنکه پیش از آنها خشتی روی خشت گذاشته نشده است و آنها آمده اند تا ملتی را از برهوت مدیریت نجات بدهند. نقدها را به دیگران حواله می دهد و همه کارکردهای مثبت دیگران را به خود منتسب می کند.

آنهایی که به عادتواره های شومن شیپ مبتلایند علاقمندند تا خود را در جامعه به مثابه سلبریتی ها مطرح کنند اما علاقه ای به سنجه ها و شاخص های علمی ندارند.

از قضا خود را مستقل معرفی می کنند و بر آن تاکید می کنند اما به اصطلاح عامیه بسیار “گوشی” و دهان بین، و بی هیچ تفحصی از حرفهای دیگران تاثیرپذیرند.

به سطح علاقه دارند و از عمق فراری. در برابر فرودستان و کارکنان زیردست، در ملا عام نمایشی از اقتدار به تصویر می کشند اما در برابر فرادستان و متنفذان بسیار اهل تمکین اند. به سنگ های بزرگ، عددهای بزرگ و کلمات درشت علاقمندند (چون برای عامه جذابند.)

در سطح بین الملل، تیپ افرادی چون ترامپ، جانسون و یا در ایران خودمان احمدی نژاد از این جمله تلقی شده اند همچنان که اگر خوب در میان سایر مدیران و روسای ارشد دقت کنید بسیاری دیگر را مصداق چنین سنخ اجتماعی خواهید یافت، کافیست برخی از این ویژگی ها که برشمرده شد را در آنها ببینید.

اما سنخ stateman، از دولتمرد به معنای واقعی سخن می گوید. کسی که بجای سطح، به عمق علاقه دارد. رفتارهای پرخاشگرانه و نمایشی برای اثبات اتوریته ی خود ندارد. با تدبیر،حوصله، مشورت و تامل و مداقه تصمیم می گیرد و عمل می کند. رفتارش و باورش تاحدود زیادی برهم منطبق است. دستاوردها و کارکردهای دیگران را ارج می نهد، قصورها را به گردن گذشتگان و زیردستان نمی اندازد و پیش از دیگران خودش را مسئول می داند. اهل عذرخواهی از نارسایی و قصورهاست. بر موج های احساسی جامعه سوار نمی شود و خود را تک عامل هر وضعیت یا رخداد و اتفاق سیاسی و اجتماعی معرفی نمی کند. منیّت در رفتار و گفتارش بروز کمتری دارد. اهل تشریفات تبلیغاتی نیست و سعی می کند خودش باشد و نه بازیگر نقشی جذاب برای جامعه همچون سلبریتی ها.

آنچنان که زیمل می گوید تیپ های اجتماعی، خصوصیات و منش هایی را به فرد می بخشند که جامعه از افراد انتظار دارد چنان خصوصیاتی را داشته باشند، بعبارتی این خصوصیات، محصول و واکنشی در برابر انتظارات دیگران از این تیپ های اجتماعی است.

شاید با آشنایی و قدرت تمییز و تشخیص جامعه از چنین سنخ هایی، و آگاهی بخشی به جامعه، وزن سنخ stateman(دولتمرد) از showman (نمایشگر تبلیغاتچی و پروپاگاند) سنگین تر شده و متن بر حاشیه غلبه کند و جامعه شاهد منش statemanship(دولتمردی) بجای showmanship(نمایشی) از مدیرانش باشد.