در اقتصاد اصلی است که می‌گوید :
«عرضه تابعی از تقاضاست» ، یعنی تا تقاضایی نباشد عرضه ای رخ نمیدهد ، تقاضاها را نیز به دو گروه ضروری و غیر ضرورتقسیم کرده که الویت بخشی آنها براساس این دو واژه به خوبی مشخص و در جوامع مختلف تقریباً مشابه هم هستند .
اینرا گفتم که فقط به این بپردازم آیا متوجه شده اید که تعداد«داروخانه ها» در این سه الی چهار سال به بیش از چندین برابر رسیده و نکته ی موضوع اینست که تقریباً همگی آنها مملو از مشتریند.
حالا دیگر تعداد داروخانه ها در حال پیشی گرفتن از بقیه مشاغل و صنوف است، و این سبقت گیری نشانه ی خوبی برای اجتماع نیست !
وقتی کار گُل فروش و رستوران و کافه و لوازم منزل کساد، و شغل دارو فروش رونق پیدا کند ، این زنگ هشداری سخت برای نگرانی از سلامت اجتماع است.
باید این سؤال دردناک و واقعی را پرسید ، چه شده که آمار بیماران در این مدت کوتاه اینچنین رشدی صعودی و چند برابری پیدا کرده اند؟
مگر نه اینست که ؛عقل سالم در بدن سالم است ؛ پس برای مردمی که عقل و
جسم شان بیمار است چگونه انتظار داریم جامعه ای پویا و سرزنده بسازیم.
بسیاری مواقع ، دیدارها و احوالپرسی های تصادفی بجای اینکه در پارک و رستوران و کتابخانه و اینگونه جاها واقع شود در داروخانه ها رُخ می دهد! و واژه ی ؛
«بد نباشه» کم کم در حال تسخیر تمام واژه گان های دید و بازدید و احوالپرسی است!!
در یک پژوهش میدانی آمارها نشان میدهد ثروتمندان کمتر از فقیران بیمار ، و دوره ی درمان آنها کوتاهتر و با رنج کمتری بهبود می یابند ، اما بیماری برای فقراء به جز رنج و درد ،عواقب اقتصادی و خانوادگی بسیار هزینه بری از قبیل اخراج از شغل تا متلاشی شدن خانواده تا ترک تحصیل فرزندان داشته و چه بسا بیماری پدر یا مادر در اینگونه خانواده ها خط پایان یک زندگی مشترک یا انتهای آینده غم انگیز فرزندان است.
بنظر میرسد حالا زمان در نظر گرفتن «یارانه دارو و درمان» در کنار «یارانه معیشتی» یک ضرورت انکار ناپذیر برای قشر محروم اجتماع و برنامه ریزی برای چگونگی مدیریت آن باید از اولویت های
بودجه ریزی کشور مد نظر قرار گیرد .
لازم نیست مسوولین برنامه ریز، برای بررسی «واقع اجتماع» راه دوری رفته یا با تشکیل سمپوزیوم و همایش روحیات و نبض جامعه را درک کنند ، آنها کافیست دو ساعت وقت گذاشته کنار گیشه ی تحویل دارو و صندوق پرداخت یکی از داروخانه های مرکز شهر متوقف شده و به جیب های خالی و چشمان گریان و مضطرب و ناچاری مراجعین نظر افکنده ، همه چی دستشان میآید.. و اگر ناهار یا شام آنروزشان تلخ شد ! ما به روزی بهتر امیدوار خواهیم شد…

(فاضل خمیسی)