مجموعه شرایط کشور را در وضعیتی قرار داده که هنگامی که نهاد رسمی دولت منکر شیوع ویروس کروناست، بخش بزرگی از جامعه بطور جدی خواهان قرنطینه بخشی از کشور است و هنگامی که نهاد رسمی دولت ملتمسانه خواهان همراهی اجتماعی و همکاری مردمی است، جامعه همزمان که آمار مبتلایان و فوت شدگان را چندین برابر آمار رسمی می‌داند با نحوه رفتار خود عملا از همکاری با دولت کوتاهی می‌کند و این چنین است که در ایران ویروس کرونا بیش از همه جا فراگیر شده و بیش از همه جا می‌کشد.

ویروس کرونا می‌گذرد گرچه با هزینه‌های بسیار گزاف سیاسی اقتصادی اجتماعی، هزینه‌هایی به وسعت همه جان‌های عزیز پر کشیده از هر طیف نگاه و سبک زیست در هر سن و سالی که باشند، اما ایران بعد از بحران ویروس کرونا دیگر ایران قبل از آن نخواهد بود یا بهتر است بگوییم احساس نزدیکی به مرگ به جلوه‌هایی از تضاد‌ها و شکاف‌ها‌ی پنهان و پیدای جامعه و حاکمیت کشور نور تابانید که اگر نخواهیم بطور واقع‌گرایانه به آن بپردازیم شاید در آینده نه چندان دور هزینه‌ای بیش از تصور به کشور تحمیل کند

در بحران ویروس کرونا مثل بسیاری از بحران‌های گذشته با مسایلی مواجه شدیم که اینبار، اما بطور مشخص‌تری مقابل دیدگان توده‌ها قرار گرفت، وضعیت مدیریت بحران هم از مسایلی بود که قبل‌تر هم البته به طور مشخص مثلا در سیل گلستان و لرستان و خوزستان و… نمود پیدا کرده بود، اما اینبار بطور جدی‌تر و همگانی‌تر بروز کرد.

وضعیت مدیریت بحران در کشور به گونه‌ای است که همه هم مسولند و هم نیستند، هم تصمیم می‌گیرند و هم عامل اجرا نیستند. رییس جمهور غایب است و متولی حرم حاضر، مردم باید در خانه بمانند و در عین حال در ادارات و کارخانجات مشغول کار باشند!بازار باید باز باشد و کسی به خرید نرود و مجموعه‌ای تناقضات و رفتار‌های پارادوکسیکال که وضعیت امروز کشور را به طنزی تلخ تبدیل کرده است!