در یادداشت آمده است:

۲۸صفر سالروز شهادت بزرگ پیامبر مهر و اندیشه، اسوه نیکوی زندگی، صاحب خُلق عظیم، حقیقت دین و روح قرآن حضرت محمد بن عبدالله(صلی الله علیه و آله) و بنا به روایتی این روز مصادف با تاریخ شهادت سبط اکبر آن حضرت،وجود مبارک کریم اهل بیت و میراث دار مظلوم شریعت نبوی،امام حسن مجتبی(علیه السلام)است. چنین روز غمباری را نمیتوان توصیف نمود.کدام قلم توان وصف غم شهادت جانکاه پیامبر رحمت و صاحب خلق عظیم را دارد؟چه سخنوری است که توان چینش کلمات را در کناریکدیگر دارد تا درمصیبت از دست دادن رسول خدا(صلی الله علیه وآله)خطبه خوانی کند؟از امروز به بعد مصائب امام المتقین،سیدالوصیین و قائد الغرالمحجلین حضرت علی بن ابی طالب(صلوات الله علیه)و نوحه گری و غم بر حورا الانسیه،سیده زنان دو سرا، کوثرقرآن، صدیقه شهیده حضرت فاطمه زهرا(صلوات الله علیها)آغاز میشود،زیرا هنوز خاندان عترت(علیهم السلام)مشغول عزا به پیامبراعظم(صلی الله علیه وآله)بودند که شورای سقیفه تشکیل شده و بزرگ ترین خیانت تاریخ توسط پیشوایان نار صورت پذیرفت و هرزگانی بر منصب خلافت تکیه زدند که ردای خلافت برای قامت آنان بزرگ بوده و بر تن سارقان فضیلت نمی راست.مصیبت دیگر یورش و به آتش کشیدن درب بیتی بود که وحی الهی درآن خانه به پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله)نازل می شد،و در حالی این جنایت هولناک بشری صورت گرفت که بارها رسول خدا(صلوات الله علیه وآله) از عظمت و حرمت آن بیت و صاحبان ارجمند و بی نظیرش برای مردم سخن های فراوانی گفت و در عمل نیز آن خانه و اهلش را بسیارتکریم می نمود. درب آن بیت در حالی سوخت که یگانه یادگار خاتَم الانبیا و خاتِم المرسلین(صلی الله علیه وآله)پشت درب ایستاده بود‌، درب را در عین توحش سوزاندند در حالیکه که کوثر قرآن نیز پشت درب خانه میسوخت وضربات لگد مهاجمین را تحمل میکرد و می نالید و نتیجه این هجوم شهادت طفل ناشکفته اش حضرت محسن(علیه السلام)بود.در روز شهادت پیامبر نور و رحمت و سبط اکبرش باید به کدام مصیبت گریست؟به و داع با رسول خدا(صلی الله علیه وآله)و مرور زجرهایی که به آن حضرت وارد کردند؟به خیانت خلفای غاصب به امیرالمومنین علی بن ابی طالب(صلوات الله علیه)و ترور های متعدد شخصیتی که از ایشان نمودند و بر دست های بسته آن امام همام و کشیدن ایشان در کوچه های مدینه؟ازگریستن بر داغ مجروح شدن ام ابیها،ریحانه پیامبر،ام الائمه حضرت زهرای شهیده(صلوات الله علیها)و نوحه گری بر صورت نیلی و دست ورم کرده و بدن سوخته و کبود آن بانوی باعظمت بین درب و دیوار باید گفت یا مصیبت شهادت امام مجتبی(علیه السلام)و گریه بر آن تشتی که لخته های خون حضرتش در آن بود؟در کنار این همه مصیبت و غصه یک چیز در تاریخ قابل بررسی است و آن مساله بسیار ظریف و مهم آن است که چرا در بین فرق اسلامی تنها شیعیان عزای روح قرآن حضرت موید مجتبی،محمدمصطفی(صلوات الله علیه وآله)را برگزارمیکنند ودیگر فرق و بطورخاص علمای عامه از برگزاری مجلس برای شهادت پیامبراعظم(صلی الله علیه وآله)خودداری میکنند؟دلیل آن است که اهل عامه اگر مجلس عزای رسول خدا(صلوات الله علیه وآله)را برقرار کردند باید از توطئه برخی همسران نبی عظیم الشان اسلام(صلی الله علیه وآله) در بحث شهادت آن حضرت پرده برداری نموده و باید از وقایع پس از شهادت رسول رحمت(علیه وآله صلوات الله)و عدم تسلیت خلفا به خاندان عترت(علیهم السلام)و عدم حضوربر جنازه و نماز برپیکرمطهر رسول خدا(صلی الله علیه وآله)و نشست سارقان خلافت درسقیفه قبل از تدفین رسول مهربانیهانیز سخن بگویند.باید از آن مساله نیز سخن بگویند چون برای پیامبربزرگوار(صلی الله علیه وآله)تشیع جنازه برگزارنشد تا باسقیفه نشینان با حضورشان به پیکرمطهر ایشان احترام بگذارند ولی با به آتش کشیدن درب خانه حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا(صلوات الله علیها)و به شهادت رساندن یگانه یادگار رسالت مزد پیامبری حضرت رسول (صلی الله علیه وآله)را به نیکی پرداخت نمودند.اهل سنت از این منظر عزای پیامبر(صلی الله علیه وآله)را برپانمیکنند،زیراحرفی برای گفتن ندارند و بزرگان آنان در آخرین لحظات حیات رسول خدا(صلی الله علیه وآله)نسبت عدم تعقل به ایشان داده و گفتند:(ان الرجل لیهجر)،بعداز این بی حرمتی و در ماجرای شهادت حضرت رحمه للعالمین(صلی الله علیه وآله)در سقیفه حاضرشدند و سکان اسلام را به دست منافقینی سپردند که بویی از دین داری به مشام آنان نرسیده بود و پس از این جنایت به درب خانه دختر پیامبرحمله ورشدند و زهرای دین و زهره زمین و آسمان(صلوات الله علیها)رابه شهادت رساندند. به راستی که ابنا عامه اگر بخواهند به پیامبرمظلوم و رئوف عزا داری کنند حتما در آن مجلس باید از تحمیل کنندگان عزا به رسول خدا(صلی الله علیه وآله)و اهل بیت آن حضرت سخن بگویند و این امر محالی است،چون هیچ گروهی به دنبال زیر سوال بردن عملکرد رهبرانشان نیستند.

اما امروز مصادف است باشهادت قرآن مجسّم، روح دین،پیامبر مهر و راستی حضرت محمدبن عبدالله(صلی الله علیه وآله)و سبط اکبرش امام حسن مجتبی(علیه السلام)،ولی باید گفت:سوز و گداز پیرو حقیقی رسول خدا(صلی الله علیه وآله)صرفا برگزاری مجلس سوگواری آن حضرت نیست.بلکه سوز و درد از نشناختن پیشوایی است که خداوند در قرآن او را (خُلقِ عظیم)میداند ولی اخلاق آن حضرت برای جامعه بخوبی تبیین نشده است.از آن جهت باید نالید که کتاب وحی از اخلاق مهر گستر رسول رحمتش سخن می گوید و برای معرفی عطوفت و قدرت جذب پیامبرش می فرماید:(لو کنت فظا علیظا القلب لنفظوا من حولک،اگر ترش رو بد اخلاق بودی مردم از کنار تو پراکنده می شدند).باید گریست به مظلومیت رسولی که خداوند در وصف حضرتش درقرآن کریم می فرماید:(حریص علیکم بالمومنین رئوف الرحیم.اصرار برهدایت مردم داردو برمومنین مهربان است.)باید اعلام کرد که پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله)(عزیز علیه ماعنتم،دردهای مردم برای این پیامبر درد آور است.)این تنها گوشه ای از عظمت پیامبراعظم(صلی الله علیه و آله)در قرآن است و کتاب وحی دارای حقیقت و روحی است که حقیقت و روح کتاب خدا جز رسول رحمت حضرت محمدبن عبدالله(صلی الله علیه وآله)و خاندان مکرمش نبوده و نیست.قرآن از ما میخواهد(اتقوالله و کونوا مع الصادقین)،اولا:دارای تقوا باشیم وثانیا:درمسیرپیشوایان معصوم دین قدم برداریم.اگر بخواهیم درمسیر پیامبراکرم(صلی الله علیه واله)حرکت کنیم علاوه برشناخت بایداز آن حضرت تبعیت کنیم،زیرا قرآن می فرماید:(قل ان کنتم تحبون الله،فاتبعونی یحبب کم الله)،پس تبعیت از مسیر رسول خدا(صلی الله علیه وآله) و امام مجتبی(علیه السلام)چیزی جز متخلق شدن به اخلاق آن ذوات مقدس نیست و شبیه ترین مردم به پیامبرشان کسانی هستند که در اخلاق به آن حضرت و اهل بیت مکرمش اقتدا نمایند.در روز شهادت رسول گرامی اسلام و سبط اکیرش امام حسن مجتبی(صلوات الله علیهما)از خداوندمتعال میخواهیم تاتوفیق حرکت در مسیر آل الله(علیهم السلام)را به همه ما کرامت بفرماید.

امین بهرامی(شریعت شوشتری)