در تاریخ سیاسی جمهوری اسلامی ایران گاهاً به رویدادهایی برمی‌خوریم که می شود از آنها به عنوان نقاط عطف یاد نمود و در آینده از این نمونه ها به عنوان شاهد مثال آورد.شاید یکی از این رویداد های ماندگار که تا سالیان سال از آن نام برده خواهد شد و می توان به آن تمسک جست پیروزی «دکتر شبیب جویجری» در دور دوم انتخابات مجلس شورای اسلامی در کلان شهر اهواز باشد.رویدادی که اگر به عنوان یک مسابقه سیاسی، صرفاً نگریسته شود و انتخاب یک نامزد در رقابت های مجلس شورای اسلامی طلبی تلقی شود، چیزی بیشتر از حوادث مشابه سیاسی گذشته نیست اما تقارن آن با پاره‌ای حواشی موثر، آن را ماندگار خواهد نمود.

در منطقه‌ای که یکی از بارزترین خصوصیات اجتماعی آن تعدد اقوام است و به زعم برخی شاید این ویژگی از وحدت و یکپارچگی آن جلوگیری نماید به یکباره دو قوم بزرگ «عرب و بختیاری» بر سر یک نامزد انتخاباتی به مشارکتی کم نظیر دست می یابند که تجربه جدیدی برای آنهاست و در آینده یقیناً شاهد این وحدت رویه در انتخاب مدیران و مسئولان محلی نیز خواهیم بود.در حقیقت اتحاد اقوام در خوزستان و به ویژه در کلان شهر اهواز یک ضرورت برای تضمین «امنیت» است و نمی‌توان به سادگی از کنار این مقوله گذشت و یا آن را در هاله‌ای از متغیرهای دسته چندم گم نمود.

باید پذیرفت که قومیت در خوزستان و به ویژه در مرکز این استان یک واقعیت است که در آرایش مطالبات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی تاثیرگذار خواهد بود بنابراین بایستی از ظرفیت این متغیر مهم در جهت اهداف مثبت و موثر حاکمیت بهره‌برداری نمود و از آن در ثبات و آرامش منطقه کمک گرفت.در روزهای اخیر شاهد بودیم که چگونه نماینده سابق اهواز در مجلس شورای اسلامی( سیدشکرخدا موسوی) علیرغم بی مهری هایی که در تعیین صلاحیت وی در همین دوره انتخابات به چشم دید اما با سعه صدر به محافل گوناگون قومی و صنفی و سیاسی سرکشی می‌کرد و به جمع آوری رای برای دکتر جویجری می‌پرداخت. اقدامی که در هیچ دوره‌ای از سوی نمایندگان سابق تکرار نشده بود. چنین رویکردی در حقیقت اثبات نمود که اگر امکان حضور یک نماینده به هر علتی در رقابت‌های انتخاباتی از وی سلب شود می توان با یک درجه تخفیف سطح مشارکت خویش را به مدل دیگری تغییر جهت داده و با قدرت بیرق خود را افراشته نگه دارد کما اینکه به زعم بسیاری پیروزی دکتر جویجری را در حقیقت و به نوعی پیروزی شکر خدا موسوی هم می توان تلقی نمود. در حال حاضر با این اتفاق اخیر شکرخدا موسوی به عنوان یک مرجع قدرتمند رای ساز مورد اقبال سیاسی مردم اهواز قرار گرفت و توانست جویجری را مظهر مطالبات دیگر اقوام هم معرفی نماید. رویدادی که بعد از این می توان امکان تکرار آن را تجربه کرد.

بسیاری از افراد از اقوام گوناگون در خوزستان از ظرفیت بالایی برای قرار گرفتن در جایگاه فراقومی هستند اما متاسفانه موانع ناپیدایی همیشه مانع تحقق چنین آرزویی شده اما حالا با پیروزی شبیب جویجری می توان به این نیاز جامعه خوزستان جامه عمل پوشاند و به مطالبات فراقومی نظر داشت.یقینا توسعه همه جانبه استان خوزستان بدین ترتیب گمشده خود را می تواند بیابد.در همین فرایند شاهد همگرائی سیاسی بسیاری از چهره هائی در تبلیغ برای شبیب جویجری هم بودیم که معمولا با معیارهای اصولگرائی و اصلاح طلبی متداول در مرکز کشور دسته بندی شده اند اما در اهواز و در رقابت انتخاباتی دور دوم، همگام با یکدیگر، شخصیت معتدلی مثل جویجری را مورد حمایت قرار دادند.این نوع نگرش نیز می تواند دلیلی برای عبور از احزاب هم تلقی شود.

حالا بنظر می رسد خوزستان در حال پوست اندازی برای دسترسی به یک نگاه «توسعه محور» است.نگاهی که بداند همه جمعیت خوزستان در هر نقطه و جغرافیا و با هر قوم و طایفه ای می بایستی از ظرفیت «نیروی انسانی» خویش به نحو شایسته ای در کنار سایر عوامل توسعه مثل:«سرمایه-منابع اولیه-تکنولوژی-مدیریت» استفاده بهینه را به عمل بیاورد.