درگذشته های دور که اطلاعات وآگاهی های مردم‌ کم بود وخرافه پرستی وخرافه گرایی بخشی از زندگی مردم بود، این اعتقاد وجود داشت که تمام‌ نکبت ها از پرواز موجودی به نام”آل”می باشد واین پرنده درآسمان زندگی می نماید از روی هرخانه ای که می گذرد آثار شوم ونکبت به آن خانه وارد می شود،مردم بااین فرض که “آل”راازخانه خود دور نمایند،در موارد مختلف مانند:گریه های بیش از معمول نوزادان،مرگ یکی از اعضای خانه ویا تلف پی در پی گاو وگوسفندان و….اقدام به تیر اندازی هوایی می کردندتا “آل”را از خانه خود دور کنندو اعتقاد براین بود که همانگونه که باران از آسمان می بارد بلایا هم از آسمان به زمین می آیند.بعدها تیر اندازی هوایی درمیان عشایر رونق بیشتری گرفت ،ازجمله اینکه وقتی که مردی از یک خانواده عشایری فوت می کرد، چند تیر هوایی پرتاب می کردند بدین معنی که هنوز هم مردانی داریم که از ایل دفاع نمایند.و برای مراسم کتل می بستند وتفنگی را بصورتی که لوله آن روبه پایین باشد به نشان عزاداری آویزان می نمودند، باید توجه داشت که هیچگاه در هنگام وفات یک زن تیر هوایی پرتاب نمی شد.

باگسترش شهر نشینی و افزایش آگاهی های مردم،خرافات کاهش پیدا کرد،به میزانی که جامعه رشد فرهنگی نمود،اعتقادات خرافه گرایی هم کاهش کرد،به همین میزان تیر اندازی هوایی برای از بین بلایای آسمانی و….هم ازبین رفت.

تا اینکه در ۲۰سال گذشته بخاطر افزایش سلاح های غیرمجاز تیر اندازی هوایی در مراسم های عزا وعروسی رونق گرفت.

در دست داشتن اسلحه برای جوانان لذتی بی نظیر دارد،خواننده ها هم‌در مراسمات ازاین احساسات جوانان استفاده نموده با خواندن ابیات احساسی در وصف جوانان تفنگ بدست،آنهاراتشویق به تیراندازی هوایی می نمایند،در واقع تیر اندازی یک بازی لذتبخش برای افراد می باشد وهیچ فلسفه ای ندارد،نه درد صاحب عزا را کم می کند ونه بر شادی صاحب عروسی می فزاید.بلکه متاسفانه همین رسم غلط باعث شده است که بارها عروسی ها به عزا تبدیل شوند وافرادی بیگناه سهوا توسط تیر اندازان کشته شوند.برای جلوگیری از این رسم غلط لازم است،شوراهای روستاها،بزرگان،هنرمندان ،فرهنگیان نسبت به فرهنگ سازی” نه به رسم غلط تیراندازی” اقدام نمایند ومدیران دولتی ونهادهای امنیتی ونظامی هم بدون اغماض مطابق قانون برخورد نمایند.تابیش ازاین جامعه روستایی وعشایری ما دچار خسارت های مالی وانسانی نشوند.به امید روزی که فرهنگ “نه به رسم غلط تیر اندازی هوایی” در مراسم های عزا و عروسی گسترش پیدا کند وصاحبان عزا وعروسی خود اولین کسانی باشند که از آن جلوگیری نمایند.