با سرعت روی کاغذ دستوراتش را می‌نوشت و من مبهوت نگاهش می‌کردم؛
– دفت کن! سبزیجات، حبوبات، گوشت و لبنیات را به هیچ وجه نباید بخوری!
من هم طبق معمول بیمارهای ایرانی فقط سرم را تکان می‌دادم.
– چشم دکتر!
نسخه و‌ کاغذش را گرفته و داشتم می‌آمدم بیرون، حتی در را هم نیم‌باز کرده بودم، که به خودم گفتم؛
رحیم! شجاع باش و سؤالت را بپرس، نترس!
با احتیاط و آرام برگشتم و با احترام تمام گفتم؛
آقای دکتر، باشه اینها را نمی‌خورم، لطفا بنویس چه می‌توانم بخورم!
دکتر خیلی عصبانی شد… حق هم داشت.
گفت قرص‌هایت را بخور!
من البته دکترم را عوض کردم، اما اگر او تنها دکتر در دسترسم بود چقدر بیچاره می‌شدم!

دیشب سردار وحیدی وزیر کشور اعلام کرد، فقط چهار قلم “لبنیات، روغن، مرغ و تخم مرغ” بزودی گران می‌شوند و مردم نباید نگران سایر کالاها باشند!
من ۹ ماه بود نمی‌دانستم فلسفه انتخاب وزیر کشور نظامی چیست، که دیشب فهمیدم!

آقای وزیر تا در را نبسته‌ام اجازه هست بپرسم؛
لبنیات یک قلم است؟
شیر است، پنیر است، ماست است، خامه است، بستنی است، کشک است، بیش از نیمی از یخچال ماست!
آقای وزیر روغن یک قلم است؟
روغن یعنی نیمی از پخت و پز مردم، روغن یعنی تمام غذاها، یعنی کره، یعنی شیرینی‌پزی، یعنی فلافل، یعنی کدو و بادمجان، یعنی سیب‌زمینی، یعنی برنج، یعنی آشپزی…
آقای وزیر تخم مرغ یک اسم است، اما خوب است ببینی سال ۹۶ چرا اتفاقات بدی افتاد؟ چه چیزی گران شده بود؟
و مرغ هم که یعنی گوشت!
ما خیلی‌ها دیگر گوشت‌خوار نیستیم، اما می‌دانی خیلی‌ها همین امروز هم اسکلت مرغ را می‌خرند، نه برای سگ و گربه‌شان، برای بچه‌هایشان.

آقای وزیر احتمالا گرانی تمام مشتقات آرد را فراموش کرد بگوید، شاید چون آنها اتفاق افتاده بودند. برنج را هم نگفت چون مهم نبود!
شکر را نگفت چون یک ماه است اتفاق افتاده. حبوبات را نگفت چون چند ماه است چند برابر شده.

آقای وزیر!
وزارتخانه پادگان نیست.
شما نمی‌توانید دستور بدهید بقیه کالاها نباید گران شوند. اصلا بقیه کالاها کدامند؟
برای کارشناسان اقتصادی شرایط حاضر قابل پیش‌بینی بود!
اما برای سال دوم و سوم حاکمیت یکدست، نه با این سرعت.
ما می‌دانیم همه چیز باید سرانجام گران شود، حتی آب و برق و بنزین و دارو و نان هم، اما فکر نمی‌کنید مردم کودک نیستند که با واریز چند هزار تومان هیجان‌زده شوند و بگویند چه خوب!

آقای وزیر، آقای رئیس!
دارید اشتباه می‌کنید. خیلی اشتباه می‌کنید. مردم تحمل این گرانی‌ها را ندارند.
نمی‌خواهیم آب و برق و اتوبوس‌ها را رایگان کنید. نمی‌خواهیم ما را به مقام انسانیت برسانید، نمی‌خواهیم در جهان الگویمان کنید. نمی‌خواهیم طلا شویم…
بازی خطرناکی را شروع کرده‌اید.
ما همین‌طوری هم زیادی زنده‌ایم.
ما دلمان نمی‌خواهد تا ابد منت دولت سرمان باشد، یارانه بدهند، چه به اجناس، چه به ما!
چه به تولید کننده چه به مصرف کننده.
ما عزت می‌خواهیم.
حق‌مان را بدهید، مثل همه کشورها!
حقوق واقعی‌مان را بدهید.
منت هیچ‌کس را نمی‌خواهیم.
ریال‌مان را با ارزش کنید. آن که وظیف شماست.
جلوی تورم افسارگسیخته را بگیرید.
خودمان بلدیم چه بخریم چه نخریم.
چه بخوریم چه نخوریم…

یادتان بیاید انقلاب را چه کسانی کردند.
یادتان بیاید جنگ را چه کسانی گرداندند.
یادتان بیاید چه وعده‌ها دادید!
قبل از رسیدن به پست و مقام.

آقا دکتر!
می‌شود بفرمایید؛
اصلا ما چه می‌توانیم بخوریم؟!