دیدن اثار فرهادی همیشه جذاب و پرچالش است چراکه بیننده عنصری جدانشدنی و حاضر در فیلم است.دنیای فرهادی دنیای تقابل ها و برخورد هاست .تقابل انسان با انسان ، انسان باجامعه و انسان با خودش.

قهرمان اخرین ساخته فرهادی اوج مهارت و تبحر فرهادی در روایت است .پیچیدگی افسارگسیخته ایی که به دست خودش ارام میگیرد و در کالبد مخاطب جا میگیرد . تجربه برخورد با اثار وی انسان را به جاده پرپیچ و خم دنیای درونمان هدایت می کند.جایی که گاهی دریافت های اولیه –بصری و شنیداری- در تقابل وتعارض شدید با اندیشه و حقیقت برامده از اصل موضوع عمل میکنند.درست در همین زمان است که نشانه های ظهور حالتی ناشناخته در انسان پدید می اید. در این وضعیت، خوداگاه و ناخوداگاه انسان برای نتیجه بخشی ورسیدن به مفهومی واحد به یکدیگر کمک میکنند.

شخصیت ها همگی برامده از جامعه هستند و به اندازه تعریف و ترسیم میشوند .رحیم بابازی زیبای امیر جدیدی قهرمانی فانی است که اینبار در مواجه با موقعیتی رفتار میکند که هربار شکل جدیدی به خود میگیرد .

یکی از زیباترین سکانس های فیلم سکانس درگیری رحیم با باجناق خود است .سکانسی که در ان نقش کارگردان و تدوینگر در بالاترین سطح به چشم میخورد .دوربین فرهادی در این سکانس عملکردی زیبا و چند لایه دارد اگر به صحنه درگیری دقت کنیم فرهادی میزانسن کار را به نفع هیچ شخصیتی شکل نداده است .

صحنه ای دیگری از فیلم وجود دارد و ان زمانی است که افشاگری اطلاعات به واسطه تدوین هوشمندانه و نه از طریق دیالوگ اتفاق می افتد و حکم یه کلاس اموزشی را دارد .بهتر ست صحنه را یکبار مرور کنیم .رحیم براشفته وارد میشود و در صدد فهمیدن علت ارسال پیامک توسط باجناق خود است ، درست زمانی که رحیم سوال خود را مطرح میکند تدوینگر از چهره امیر جدیدی به صورت سارینا فرهادی برش میزند و اینگونه افشاگری اطلاعات اتفاق میافتد.

در پایان فیلم رحیم را همانند پلان اول در زندان میبینیم اما اینبار از زاویه رو به رو و با تبسمی تلخ برای بیننده گویی ابتدا و پایان مسیر یکی است و ان نابودی است.

فکر میکنم به جا باشد تا در این بین گریزی به نقش موسیقی در این فیلم و در مجموعه اثارفرهادی بزنیم.عنصری که علیرغم برداشت بسیاری از منتقدان عنصری مهم و تازه در اثار اوست.به یاد بیاوریم ملودی زیبای پایانی فیلم جدایی که در ناخوداگاه مخاطب عمل میکند و در پایان فیلم بیننده را در تنهاییش همراهی میکند.به یاد بیاوریم موسیقی زیبای فروشنده را که شخصیت ها را درذهن دارای رنگ و بو میکند.اینبار موسیقی در صحنه ایی که امیر جدیدی قصد دیدار با باجناقش را دارد در بیرون از قاب شروع میشود و به ارامی نه به درون قاب بلکه به درون تماشاگر ورود میکند.این تکنیک را در چندین فیلم برجسته دنیا از جمله مرد پرنده ایی و بابل میتوان مشاهده نمود.در مرد پرنده ایی اساس موسیقی توسط سازهای کوبه ایی است و درانجا موسیقی و ملودی اینگونه ساخته میشود . در بابل هم موسیقی با کمی تفاوت ساختاری مشابه دارد و قطره چکانی به فیلم افزوده میشود.شاید در مقایسه با اثاری که از موسیقی به طور گسترده استفاده می کنند گاها عملکرد این ساختار بیشتر خودنمایی و تاثیر کند.