این چه وضعی است؟ چرا خوزستان اینجوریست؟
این وضعیت برازنده ی مردم استان نیست! چرا خیابان‌ها پر از چاله و چوله است؟ چرا فاضلاب ها در کوچه و خیابان جاریست؟ زباله ها چرا اینگونه تلنبار و رها شده اند ؟ چرا خوزستان بعنوان قطب نفت و صنعت و کشاورزی اینهمه بیکار دارد؟ راستی چرا قیمت میوه و خدمات در خوزستان و بخصوص اهوازش اینچنین از سایر مناطق کشور گرانتـر است…؟!!
این حرف و واژه ها متعلق به مردم نیست ! «مردم» از خیلی وقت پیش !
از دوره ی گرد و خاک و از فصل سیل دیگر چیزی نمیگویند . مردم ساکت شده اند.
این حرف‌ها متعلق به مسوولین کشوری، استانی و محلی است! مسوولینی که زمان امور را در دست داشته و از وضع موجود راضی نیستند!
این سخنان و انتقادات متعلق به استاندار و رئیس مجلس و شهردار و نمایندگان مجلسین ( شورای اسلامی و شهر) و سایر منتصبین ریز و درشت است ، صاحب منصبانی که مقدرات مردم در دست آنهاست ، مردمی که دیگر چیزی نمیگویند و کارشان شده نگاه و نگاه!
دوستی که بقول خودش سکوت را پیشه کرده و دیگر از انتقاد کردن و از ناکارآمدیها نوشتن خسته شده بود، پرسیدم : خُب اگر نقد نکنیم چاره ی کار چیست ؟ پاسخم داد: «بسپار به خدا »… هر چند خدا ارحم الراحمین و بر هر چیزی آگاه است اما این باعث نمیگردد مسوولیت اجتماعی خویش را نادیده بگیریم.
در آخرین اظهارات نیز استاندار فعلی که قرار بود مسوولین کم کار را به شهر راه ندهد در «بیانی» فرمایش داشته اند:
«چهل درصد بودجه کشور از خوزستان است و وضعیت فعلی برازنده ی مردمِ استان نیست» .
شهردار هم سخنان مشابهی زده! از تهران هم که آمدند نیز از همین جغرافیای کلام استفاده کردند .
اگر با کلمه و سخنرانی و انتقاد و مانورهای بازدید میشد، مشکلات را حل و عمران و آبادی آورد، حال کنون خوزستان از پاریس و وین و استکهلم هم بهتر بود … ای کاش میشد بوسیله ی پژوهش یا نرم افزاری مقدار «گفته ها» و «وعده ها» را اندازه گیری میکرد آنگاه مشخص میگشت در خصوص هیچ استانی اینقدر سخن رانده نشده است، اما حیف! سخنرانیهای غرا و بزرگی وعده ها ، نه جاده ای را هموار ساخت و نه مشکل چاله ها حل کرد و نه ، شیرآبه ی فاضلابی به مجاری بازگرداند ! و نه باعث ایجاد شغلی شد.
آموزه های تبلیغی دین اسلام رویکرد عملی داشته و «عمل به خدمت» دارای ارزش است ، بر پایه ی این اصل ، زمامداران حکومت های اسلامی باید«دیندار» باشند ، و دینداری غیر از عمل به آموزه های دینی نیست ، در دینداری «شعارها» ملاک تکلیف نیست بلکه این کار و عملِ خالصانه و خدمت به خلق است که قرب الهی میآورد .
وقتی خوزستانی که بنا به گفته ی استاندارش ۴۰ درصد منابع بودجه ای کشور را تامین میکند، این: «نبرازندگی ، برازنده اش نیست »