خبر تخریب خانه احمد محمود نویسنده برجسته ادبیات معاصر ایران و جهان در اهواز طی روزهای گذشته واکنش های فراوانی را در پی داشته است، که این امر در وهله نخست نشان از پویایی گفتمان مطالبه گری فرهنگی خوزستان دارد. مسلما تخریب خانه این چهره پر هیبت ادبیات ایران و جهان امری است نابخشودنی و بشدت نابخردانه…

اما با نگاهی ژرف نکته بسیار حائز اهمیت تر از تخریب یک خانه این است که در ساختار علمی و فرهنگی استان خوزستان مفاخر والا مرتبه بسیاری وجود دارند که علی رغم داشتن آثار، تألیفات و عناوین کشوری و جهانی از یک سو گمنام و کمتر شناخته شده اند (وحتی به مردم خوزستان به درستی معرفی نشده اند) و از سوی دیگر جهان بینی، طرز تفکر، سبک و سیاق کار و زندگی و تجربیات شخصی و دیدگاه های آموزنده آنان که می تواند پرورش دهنده نسل های فعلی و آینده باشد،بهیچوجه مستند نگاری نشده است و این امر سپهر فرهنگ و هنر خوزستان را با خطر خاموشی مواجه نموده است و خوزستان را که همواره از مکاتب تاثیر گذار بر جریانات علمی، هنری و فرهنگی کشور و حتی جهان بوده است را به قهقرا خواهد برد و منجر به گسستی تاریخی خواهد شد.

کاش زمانی که احمد محمود و ( احمد محمودها) در میان ما بودند مجموعه ای منظم و مدون صوتی و تصویری فراهم می کردیم و آن را تبدیل به سندی تاریخی می کردیم تا بلکه امروز که در میان ما شرف حضور ندارند بیشتر به کارمان می آمد، و از آن بهره ها می بردیم و بدین شکل سرمایه و میراث کهن و ارزشمند این خاک را شایسته تر حفظ می کردیم.

و چه بسیارند هنرمندان، نویسندگان، سینما گران و اندیشمندان و شخصیت های مهم علمی که صاحب سبک های منحصر به فرد و مطرح جهانی هستند ولی برای عموم جامعه خوزستان و بویژه نسل جوان ناشناخته باقی مانده اند و این امر مسلما بیش از پیش بر دامنه بحران هویت خواهد افزود، این در حالی است که انجام اقدامات اساسی در این زمینه می تواند به تعمیق خودباوری و هویت سازی ساختاری خوزستان بینجامد، از این رو در صورتی که چنین وقفه و خلا تاریخی پر نشود اثرات زیانبار آن زمانی بیشتر حس می شود که دیگر این مفاخر بزرگ در میان ما نباشند آن گاه است که بطور مثال نسل جدید عطش آشنایی با قیصر امین پور را دارد اما دریغ از یک فیلم ساده (که حتی با هندی کم ضبط شده باشد) و یا فایل صوتی که مبین آرا، اندیشه ها و سبک کاری او باشد و بتواند منجر به ایجاد ارتباط میان نسلی شود.. و بسیارند مثال هایی که در این یاداشت کوتاه نمی گنجد…

به عنوان مستند ساز در دوره استاندار قبلی طرحی جامع در این زمینه ارائه نمودم اما شوربختانه با وجود پیگیری های متمادی، به آن طرح وقعی عملی نهاده نشد و با وجود اینکه ساز و کار قانونی نیز در این زمینه وجود دارد و تدابیری اندیشیده و نهادی تحت عنوان انجمن مفاخر خوزستان طراحی شده است اما با نگاهی واقع گرایانه خروجی موثر و واقعی در این سال ها از این نهاد هرگز دیده نشد که شاید ناشی از عدم اختصاص بودجه های لازم به این نهاد باشد در صورتی که سرمایه های معنوی واجتماعی این استان دست کمی از سرمایه های طبیعی و مادی ندارند و می بایست بخشی از سرمایه مادی و طبیعی صرف این بخش بسیار مهم گردد تا در آینده شاهد رشد، توسعه و گسترش فضای فرهنگی و علمی استان باشیم.

به نظر می رسد این مقوله دست کم یکی از بزرگ ترین چالش های فرهنگی خوزستان به حساب می آید و انتظار می رود تا پیش از آنکه بحران احمد محمودهای خوزستان عمیق تر شود استاندار جوان که نگاهی ویژه به مسائل ساختاری استان با روشی عمل گرایانه دارد در این زمینه تدبیری عملی اتخاذ کند تا بلکه منظومه عملی و نظری مفاخر خوزستان ثبت و ضبط شود و نسل حال و آینده بتواند از آن بهره‌مند و متنعم گردند و همچنین بتوان این گنجینه عظیم مفاخر علمی و فرهنگی خوزستان را به ایران و جهان شناساند…