این روزها با پایان فعالیت غلامرضا شریعتی در سمت استاندار خوزستان، شاهد انتشار مطالب مختلفی علیه وی در فضای مجازی و رسانه ای هستیم.

طبیعی است هر چهره و مدیر سیاسی و اجرایی، موافقین و مخالفینی داشته باشد. در همه جای دنیا مخالفان و منتقدان(اپوزیسیون)، دیده بانی از پوزیسیون را برعهده دارند. او را نقد می کنند و به پرسش می گیرند. اما نقادی و پرسشگری آدابی هم دارد. مقصود از آداب نقادی و پرسشگری در اینجا هم، رعایت حالِ پوزیسیون و ترحم و تلطف به او نیست‌، بلکه مقصود رعایت حالِ خود کنش نقادی و پرسشگری است.

ربط دادن زمین و زمان برای محکوم کردن یک فرد، گروه و جریان، خلط کردن مجموعه ای از مطالب صحیح و ناصحیح، تلاش برای ساختن افکار عمومی به روش گوبلزی، بزرگنمایی و شرزگی در نقد برای نمایش دادن خود، دامن زدن به ادعاها و مطالب بدون وجود سنجه و شاخص برای ارزیابی و راستی آزمایی، همگی به عارضه ای بنام ابتذال زدگیِ نقد و پرسش منجر می شود. اینجاست که نقد و پرسش، بی حاصل می شود.

چهره ای تکراری و لجوج و عصبی به خود می گیرد. سنسورهای جامعه را ضعیف می کند. جامعه را و صاحبان قدرتِ حال و آتی را بی عار می کند.
نقد و پرسش را از چشم جامعه می اندازد و نقد و پرسش را در چشم مردمان جامعه، بعنوان ابزاری برای فرصت طلبی و اخاذی سیاسی و اجتماعی جا می اندازد.

این نقدها و حرفهای لجوجانه و ادبیات شرزه و بازی برد و باختی، به مثابه ویروسی ضعیف شده، همه جامعه و دولت و سازمان و نهاد را به هر نقد و پرسشی واکسینه می کند.
اینجاست که این ابتذال زدگی نقادی و پرسشگری، صدای واقعی جامعه را خفه می کند. صدای واقعی جامعه شنیده نمی شود.

قدرت سیاسی هم می فهمد که نقادی و پرسشگری دیگر حرمت و عزتی در میان مردمان ندارد. افکار عمومی بی اهمیت می شود. به جامعه ای می رسیم که همه در آن فریاد می زنند، تیترهای آتشین می زنند، نقد می کنند، بیرحمانه می نوازند و مسئولان هم کار خودشان را با فراغ بال و طیب خاطر انجام می دهند. همه چیز عادی است. ویروس ضعیف شده ی ابتذال زدگیِ نقد، کار خودش را کرده و سازندگی نقد، تباه می شود.

این چیزی که ما این روزها مشاهده می کننم اوج ابتذال زدگیِ لجوجانه در نقادی و پرسشگری برای ساختن یک ذهنیت کاملا هدایت شده و منفی از یک مدیر سیاسی و اجرایی است. خودِ او شاید مهم نباشد اما آنچه نباید از آن براحتی بگذریم؛ رواج ابتذال زدگی و تباهی سازندگیِ نقد و در نتیجه بی حاصلی و بی عاری در جامعه است.